Škoda Octavia III 2,0 TDI DSG Elegance [test autokult.pl]

Zapowiedzi Škody na temat nowej Octavii jeszcze długo przed premierą zwiastowały chęć wejścia na kolejny szczebel segmentowej drabiny. Zupełnie nowy trend stylistyczny, który miał odmienić wizerunek marki, niespotykana w klasie przestrzeń pasażerska i przepastny bagażnik, wysoki komfort podróżowania oraz niezwykle bogate wyposażenie. Po dłuższym kontakcie z nową Octavią śmiało mogę potwierdzić, że wszystkie te obietnice zostały spełnione.

Na zewnątrz Škoda Octavia wydoroślała. Za sprawą prostych, ale ostro zarysowanych linii nadwozia wygląda poważniej i bardziej elegancko, a odpowiednia kompozycja lakieru i obręczy potrafi tchnąć w nią żywiołowy wygląd, co potwierdza wściekle niebieski kolor Race połączony z 18-calowymi obręczami Alaris. Tak skonfigurowana Octavia nie tylko świetnie się prezentuje, ale również wzbudza niemałe zainteresowanie na ulicy, oczywiście o ile nie zostanie pomylona z mniejszym i tańszym Rapidem. Na razie najnowszy liftback Škody ma pod tym względem trochę łatwiej, ale kiedy etap rynkowej nowości minie, także on z pewnością szybko się opatrzy i ciekawość będzie stopniowo maleć.

Škoda jednak nigdy nie udawała, że chce budować samochody wywołujące nadzwyczajne zainteresowanie otoczenia – samochód ma być przede wszystkim dla kierowcy, a pod tym względem – szczególnie w bogatszych wariantach wyposażenia - nowa Octavia oferuje naprawdę dużo.

Wykończenie przestrzeni pasażerskiej w porównaniu z poprzednią generacją to bardzo duży skok. Pieczołowicie dopracowane wnętrze znacznie wybija się ponad standardy segmentu C, narzekać można jedynie na toporny materiał tunelu środkowego i uchwytów drzwi. Ładna i elegancka kompozycja z kremowej bieli i czerni wyraźnie eksponuje centralny wyświetlacz najdroższego zestawu multimedialnego Columbus sprzężonego z czysto brzmiącym 10-głośnikowym systemem nagłośnienia firmy Canton o mocy 570 W i przyjemnej scenie. Dotykowy ekran sam rozwija menu po zbliżeniu dłoni, jest łatwy i intuicyjny w obsłudze, większość ikon, łącznie z tymi na wyświetlaczu między zegarami, jest płynnie animowana.

Niektóre funkcje nawiązują do rozwiązań popularnych w telefonach komórkowych czy tabletach. Kierowca ma możliwość m.in. przyklejenia na wierzch ekranu okienka wyboru stacji radiowej na włączonym pulpicie nawigacji. Samochód daje też różnego rodzaju porady dotyczące jazdy – np. „zamknij okno, aby zmniejszyć opory powietrza”. Cały system ma jednak dość poważną wadę sprzętową, którą dobrze znają wszyscy właściciele samochodów grupy VW AG - brak wejścia USB potrafi nieźle irytować, a przecież system nagłośnieniowy gra naprawdę dobrze i gdyby nie ten fakt, praktycznie nie byłoby się czego czepić.

Przestrzeni również jest pod dostatkiem – z przodu po odpowiednim wyregulowaniu elektrycznie sterowanego i trzystopniowo podgrzewanego fotela zmieści się praktycznie każdy. Siedziska są wygodne, jednak słabo trzymają w zakrętach. Tylna kanapa – również podgrzewana – zadowoli każdego, kto nie ma więcej wzrostu niż 190 cm. Dodatkowo pasażerowie mają tam do dyspozycji opcjonalne gniazdko 230 V.

Nie gorzej prezentuje się też przepastny bagażnik, do którego - jak to przy nadwoziu liftback - jest rewelacyjny dostęp. Znajdziemy w nim wiele dodatków, takich jak automatyczna kurtyna tylnej szyby, liczne siatki do mocowania bagażu, gniazdko 12 V czy zastawka na rzepy, która ma uniemożliwić przesuwanie się większych bagaży podczas jazdy. Przydałyby się jednak boczne haczyki do mocowania toreb – tak jak w wariancie Combi. Cieszyć mogą drobne dodatki, jak skrobaczka do szyb schowana w klapce od wlewu paliwa.

Mniejsze przedmioty można wsadzić do skromnej wielkości podłokietnika, sporych kieszeni bocznych w drzwiach czy zamykanego schowka za lewarkiem zmiany biegów. Szczerze mówiąc, gdzieś w okolicach tunelu środkowego przydałaby się jakaś nieco większa skrytka.

Mam jeszcze jedno zastrzeżenie – w przypadku wysokoprężnej jednostki w kabinie mogłoby być trochę ciszej, szczególnie przy wyższych obrotach. Silnik 2,0 TDI w połączeniu z dwusprzęgłową przekładnią DSG sprawuje się świetnie – ma spory zapas siły napędowej i jest oszczędny, jednak kultura jego pracy powyżej 3000 obr./min jest tutaj chyba najsłabszą stroną.

Na szczęście aby sprawnie poruszać się takim zestawem, nie trzeba ciągnąć biegów tak wysoko. Auto jest dynamiczne już od 1500 obr./min, a zaczyna przyjemnie wciskać w fotel przy 2500 obr./min. Przekładnia DSG w zwykłym trybie pracy płynnie i miękko zmienia przełożenia, a przy nastawach sportowych nabiera nieco gwałtowności. Do dyspozycji kierowcy są jeszcze szybkie łopatki za kierownicą. Sterownik w trybie sekwencyjnym zaczyna wtrącać się dopiero po dobiciu pod czerwone pole obrotomierza – wcześniej nie przeszkadza w zabawie. W codziennej eksploatacji nowa Škoda Octavia w tej wersji silnikowej wydaje się szybsza niż na papierze – po przeprowadzeniu pomiarów okazało się, że można urwać z katalogu jeszcze ponad pół sekundy.

Zawieszenie jak na segment C jest przyjemnie komfortowe. Nie tylko skutecznie tłumi nierówności drogi, ale też pewnie zbiera wszystkie zakręty. Dość zróżnicowane tryby jazdy (normalny, sportowy, ekonomiczny i indywidualny do zapisania własnych nastaw) sprawiają, że nowa Octavia dopasuje się do kierowcy zależnie od jego aktualnych upodobań. Tryb sportowy wyraźnie spina całość: pracę silnika, skrzyni biegów i całkiem nieźle spisującego się układu kierowniczego.

Nowa Škoda Octavia to w porównaniu z poprzedniczką wielki krok do przodu. Patrząc na samochody z klas C i D, nie sposób oprzeć się wrażeniu, że do towarzystwa z tej niższej kasty Octavia powoli przestaje pasować. Octavia III pewnie trzyma się na nogach, będąc jedną z nich jeszcze tutaj, a drugą już tam. Nieśmiało puka do wyższego segmentu, ale bywalcy po prostu trochę boją się otworzyć drzwi.

• Bardzo dobre wykończenie wnętrza

• Przestrzeń w kabinie i wielki bagażnik

• Wysokiej klasy bogate wyposażenie

• Przyjemne prowadzenie

• Dynamika 2,0 TDI i DSG

• Silnik, który słychać w kabinie powyżej 3000 obr./min.

*Sam kierowca, bez bagażu, paliwo 50%, temperatura 25°C