Łada Samara z Grupy B. Spóźniona radziecka myśl techniczna

Trudno jednoznacznie stwierdzić kto i dlaczego zainicjował projekt Samary startującej w grupie B, lecz wiadomo, że pierwszy egzemplarz powstał w Tallinie. W tamtejszej fabryce ciężarówek narodził się potwór o nazwie Łada Turbo, który tylko z zewnątrz przypominał przednionapędową Samarę – wykorzystano z niej drzwi, światła oraz przednią szybę.

Łada Turbo miała centralnie umieszczony silnik i napęd na tył. Biorąc pod uwagę przewagę układu quattro na odcinkach, radziecki pojazd już na starcie zostawał w tyle – przynajmniej technicznie. Waga auta miała wynieść mniej niż 1050 kg.

Silnik wzięto z Samary, ale powiększono jego pojemność o 300 cm3 i zamontowano głowicę z dwoma wałkami rozrządu. Co więcej, w połączeniu doładowania z wtryskiem paliwa (w seryjnych autach pojawił się w 1996 roku!) jednostka generowała około 300 KM.

Projekt ostatecznie wyciekł, lecz nie został zamknięty – trafił w ręce litewskiego kierowcy rajdowego Stasysa Brundzy, który maczał palce w budowie Łady 2105 VTFS. By auto mogło rywalizować, trzeba było zbudować 200 egzemplarzy seryjnych. O dziwo –prace ruszyły.

Zanim jednak linia montażowa w pełni się rozkręciła, seria wypadków w Grupie B sprawiła, że FISA (poprzednik FIA) zlikwidowała tę kategorię. Pozostało więc przygotować konstrukcję na wymagania grupy S. Tak powstała Samara S-Proto.

O dziwo Łada Samara S-Proto pojawiła się na rajdzie Finlandii w 1987 roku… i to wszystko. No, może nie do końca – doświadczenia uzyskane przy budowie EVA zostały wykorzystane przy budowie dakarowej T3. Ale to już zupełnie inna historia.